ای اهل ایمان! ای آزاد اندیشان جهان! ای وجدان های بیدار! ای کسانی که هرگاه در گوشه ای از عالم، ظلم ظالمی را بر مظلومی مشاهده می کنید، آرام نگرفته، زبان به اعتراض می گشایید؛ چشم گشوده و ببینید که:

ظلم و فساد و تباهی سراسر جهان را فرا گرفته؛

حیا و عفّت و پاک دامنی از جوامع بشری رخت بر بسته و فحشا، هرزگی و بی بندوباری جای آن را گرفته؛

ایمان و دین داری، عزّت خود را از دست داده؛ کفر و بی دینی، سربلندی و افتخار به همراه آورده.

در چنین هنگامه ای بر جای نشستن روا نخواهد بود، باید که برخیزیم و فریاد یاری طلبی سر داده، دست استغاثه برآوریم؛ آن هم به آستان کسی که خود، آخرین میراث دار غدیر و جانشین خاندانی است که خداوند به واسطه ی پیامبر بزرگوارش در غدیر، ولایت و اداره ی جهان را به ایشان سپرده است، دست حاجت به سوی کسی بریم که توان و امکان اصلاح امور را داشته و پروردگار وی را مرجع و محلّ رجوع مردم قرار داده است.

پس بیایید نیت های خویش را خالص و دل های متفرّق را یکی کرده و یک دِله شویم؛

بیایید زمزمه های پراکنده را هماهنگ ساخته و یک صدا گشته و به درگاهش چنین نجوا کنیم:

ای مولا! ای صاحب! ای پدر! بیا که:

خسته شده ایم از پوچی و پوچ زیستن؛

از نظاره ی زشتی ها و آلودگی ها؛

از شنیدن وعده های بی حاصل؛

خسته ایم از دورویی ها و دورنگی ها؛

به تنگ آمده ایم از درنده خویی و زیستن در میان درنده خویان؛

وامانده ایم از این سو به آن سو دویدن و هر روز دست به دامن کسی شدن؛

بی تاب گشته ایم از حرکت های بیهوده و وعده های پوچ و امتحان شدن ها و امتحان کردن ها؛

زمین خسته است، آسمان خسته است، دریا خسته است، کوهسار خسته است، ...؛

دنیا چه رنگ های بسیار به خود دیده: عالم و جاهل، زشت و زیبا، سپید و سیاه و ...؛

اکنون امّا آیا وقت آن نرسیده که تو را امتحان کند؟! تو را که وعده ی خدایی، تو را که یادگار غدیری و پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم در غدیر از آمدنت خبر داده.

بدین وسیله سایت «پدر مهربان» از کلیّه ی پایگاه های اینترنتی اعم از سایت ها و وبلاگ ها دعوت به عمل می آورد که با انعکاس این تظلّم نامه بر صفحه ی سایت یا وبلاگ خود، در ایجاد یک موج اینترنتی همکاری نمایند؛ موج عظیمی که در آستانه ی غدیر به یکباره همه ی جهان را تکان داده و متوجّه مصلح حقیقی نماید.

یک خروش اینترنتی که ناله ی استغاثه ی پنهان همه ی ستمدیدگان گیتی را به فریاد آشکار بدل ساخته و به عالمیان اعلام دارد که برای ستمکاری های بشر نقطه ی پایانی نیست جز او.

آتش و دود از گوشه گوشه ی سرزمین های شیعه زبانه می کشد؛

ناله ها و فریاد ها به هم آمیخته، رنج، مصیبت، نکبت و زبونی به نهایت رسیده است؛

دژخیمان کفر و شرک و نفاق، شمشیر دشمنی از رو بسته اند؛

چنگال ظلم و شقاوت استعمارگران، پیکر نحیف جوامع اسلامی را در هم می فشارد؛

سلطه ی یهود و نصاری بر امت مظلوم پیامبر هر روز بیشتر می گردد؛

همه ایدئولوژی های مدعی نجات بشر یک به یک امتحان خود را پس داده اند؛

تعفن خفه کننده ی فساد و زوال اخلاقی، جوانان شیعه را در خود فرو بلعیده است؛

هیولای فقر و بیماری و... ایمان توده های مستضعف را آماج ضربات خرد کننده خویش نموده؛

پیشانی اضطرار بشر به زمین استیصال رسیده است؛

... چرا چنین است؟

گویا این خیل حیرت زده سرگردان را صاحبی نیست!

آیا پروردگار، این کشتی طوفان زده را در تلاطم امواج حوادث، بی ناخدا رها نموده؟!

پس آیا غدیر چه بود؟! در حجة الوداع چه گذشت؟!

آیا این همان روزی نبود که خداوند به وسیله ی پیامبرش وصی و جانشینان او و خلیفه برگزیده خویش را به همگان معرفی نمود

و

فضائل آنان را یک به یک برشمرده و مردم را به پیروی و اطاعتشان امر کرد

و

این تبعیت را تنها راه نجات و رستگاری ایشان قرار داد

و

با بیعتی استوار و محکم، دست هایشان را برای همیشه در دست ولی و مرشد و پدر مهربانشان گذارد،

تا:

پیوسته در آشوب های غیبت و شادکامی و ظهور، با او، در کنار او، گوش به فرمان و دست به دامنش باشند.

مگر امروز آخرین میعاد دار غدیر و سکان دار کشتی نجات مهدی موعود عج در میان ما حاضر نیست؟

مگر او پناه بی پناهان و فریادرس بیچارگان و رهنمای حق جویان و آرام دل بی شکیبان نمی باشد؟

پس چرا

غدیر ها یک به یک از پی هم می گذرد و ناله و فغان همچنان برپاست؟

حیرت ها و سردرگمی ها و به بی راهه رفتن ها ادامه دارد؟

چرا

حضورش را نمیابیم؟ به سویش نمی شتابیم؟ و دست استغاثه به سویش دراز نمی کنیم؟ و از او یاری نمی طلبیم؟

چرا

مرهم زخم ها و درمان دردهایمان را از او نمی خواهیم؟

چرا

در غیبت به او تمسک نمی جوییم؟

چرا

ظهورش را آرزومند نیستیم؟

آیا غدیر نزدیک نیست؟ آیا شمیم عطر ولایت، ما را به یاد مولا و صاحبی که به سرپرستی ما برگزیده شده است نمی اندازد؟ پدر مهربانی که غدیر های بسیاری را به دور از او گذرانده ایم.

آیا وقت آن نرسیده که:

آگاه مردان بیدار دل و مهدی شناسان حقیقی، بیدار شوند و بیدار نمایند و علم «أین بقیة الله» بر افرازند و امت خسته و رنج کشیده را به سوی مصلح حقیقی هدایت کنند؟ آیا هنگام آن نرسیده که:

نام مقدس مهدی عج یگانه منجی انسان ها، آن هم یکپارچه و یک صدا بر زبان های پر شور و دل های واله، جاری شود؟

آیا زمان آن نرسیده که:

خالصانه و بی ریا ظهورش را بخواهیم؟ و هر آنچه برای زمینه سازی آن لازم است مهیا کنیم؟ و با زبان عمل قیامش را از خالق حکیم و بزرگوار تمنا نماییم؟

بدینوسیله سایت «پدر مهربان» از کلیه ی پایگاه های اینترنتی، اعم از سایت ها و وبلاگ ها دعوت به عمل می آورد که با انعکاس این تظلم نامه بر صفحه ی سایت یا وبلاگ خود در ایجاد یک موج اینترنتی همکاری نمایند، موج عظیمی که در آستانه ی غدیر به یکباره همه ی جهان را تکان داده و متوجه مصلح حقیقی نماید.

یک خروش اینترنتی که ناله ی استغاثه ی پنهان همه ی ستمدیدگان گیتی را به فریاد آشکار بدل ساخته و به عالمیان اعلام دارد که برای ستمکاری های بشر نقطه ی پایانی نیست جز او.

این روزها نام غزه و شرح زجر و نگونبختی مردم ستم دیده اش پی در پی بر صفحات رسانه ها نقش بسته و موجی از نفرت و انزجار عمومی را به همراه آورده است.

به راستی چه چیز دلخراش تر از مشاهده ی صحنه ی غیر انسانی محاصره و اعمال خشونت نسبت به زنان و کودکان این سرزمین است؟

مردمی مظلوم و بی دفاع که آماج سلاح های مرگبار دژخیمان صهیونیست گشته و صدای ضجه ی آن ها دل هر آزاده ی صاحب وجدانی را به درد آورده.

چه چیز دردناک تر از سکوت موزیانه ی زورمداران شیطان صفت که گوش و چشم خود را به روی فریاد اعتراض آزاد اندیشان جهان بسته و همچنان به مظلوم ستیزی خود ادامه می دهند.

لیک این تنها غزه نیست که به جرم مسلمانی اینگونه لگدکوب سُم ستوران انسان نما می شود؛ که پیکرهای بیشماری در طول تاریخ میان سنگ آسیاب ستم درهم شکسته و فروپاشیده است.

پژواک تازیانه ی ستم در لبنان، فلسطین، عراق، افغانستان، پاکستان و ... همواره به گوش رسیده است.

قامت جوامع اسلامی زیر بار این همه فشار خمیده گشته و روح و روانش تحت هجوم تحقیرها و توهین ها فسرده است.

اما ای کاش دادرسی امین می یافت و دادخواست تظلم خود را به آستانش می برد، کاش به تکیه گاهی استوار تکیه زده و از جای بر می خاست، کاش دستگیره ی نجاتی برای چنگ زدن فرا رویش بود، کاش آب گوارایی می جست و با آن جان تازه ای می گرفت، کاش راه و طریق نجاتی پیدا می کرد و از این کنج خفقان و اختناق به وسعت آرامش و آسایش می گریخت.

اما مگر نیست؟! تکیه گاه محکم و دستگیره ی نجات و آب گوارا و شاه راه هدایت در دسترس او قرار ندارد؟!

مگر خداوند دادرسی امین و عادل و حاکمی عدل گستر برای بندگانش نفرستاده؟!

مگر پیامبر صلی الله علیه و آله در غدیر چه می گفت؟! کدامین نام را به ندا در جهان طنین انداز می ساخت؟!

که بودند آن امامان عادل دادپرور که یکی پس از دیگری افسر ولایت بر سر نهاده و دستگیری و ارشاد خلق را برعهده گرفتند و کجاست آن آخرین جانشین و یادگار خاندان مطهر؟!

آیا او در میان ما نیست؟! آیا او گوش شنوا و دست توانای خداوند و کشتی نجات در تلاطم و طوفان ها نیست؟!

پس به ستمدیدگان عالم و به اهل غزه، مردم افغان، مظلومین عراق بگویید که مرهم زخم های شما، دستگیر رنج های شما و چاره ی دردمندی هایتان ایجاست: بازگشت به دامان اهل بیت و تمسک جستن به آخرین وارث غدیر!

مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف تنها فریادرس و تنها راه نجات شماست.

دادخواست این تظلم را باید به درگاه او برد و بس!

ای کاروانیان! مبادا کاروانی دیگر رفته و برجای بمانیم.

کجاست غدیر و میثاق هایش؟ کجاست غدیر و درس هایش؟! کجاست آخرین وصی پیامبر صلی اله علیه و آله؟! کجاست ثقل اصغر ثقلین؟! کجاست وارث علم پیامبران، ترجمان وحی خدا؟! کجاست پاسخ پروردگار به فریاد استغاثه ی ستم دیدگان؟ کجاست آن یاری دهنده ی دین خدا؟!

همو که انتخاب شده و اختیار شده ی خداوند است، وارث علوم و احاطه کننده به آن، همو که خبردهنده از جانب خدا و بلند کننده ی فرمان اوست... .

تو گویی می بینم او را در کنار رسول خدا بر منبر ایستاده، همان جا که جدّ گرامیش امیرالمؤمنین علی علیه السلام روزگاری ایستاده بود، بازوانش میان انگشتان پیامبر بالا رفته و این ندا به گوش می رسد:

ای مردم! آگاه باشید که خداوند مهدی را بر شما ولیّ و امامی قرار داده که اطاعتش بر همگان واجب می باشد...!

و آن پیمان ها و میثاق ها و بیعت ها و بیعت ها...؛

و ما چه کردیم با آن وعده ها و عهدها؟!

آیا نباید جایگاه آن مولای بزرگوار، سرور جانشینان، در متن زندگی ما باشد؟!

آیا نمی بایست بایدها و نبایدها، چیستی ها و چگونگی های هر روزی را از او بپرسیم و از او بخواهیم؟!

ترجمان آیات و تفسیر قرآنمان را از او بیاموزیم؟!

آیا نباید چاره ی دردها و مرهم زخم هایمان را از او بجوییم؟!

آیا نباید رفیق و مونس و همدم و پدرمهربانمان باشد؟!

آیا لازم نیست امام و هادی و ولیّ و مرشدمان گردد؟!

آیا نباید دادخواه و غوث و فریادرس و حامی ما در مقابل ظلم ستمگران باشد؟!

پس چرا از او جدا گشته و دور مانده ایم؟!

چرا چنین در تلاطم امواج حیرت و سرگردانی غوطه می خوریم؟!

آیا او مثال کعبه نیست که باید به سویش شتافت و به گردش طواف کرد؟!

از او درخواست نموده و از او گرفت؟!

چرا جوانان و نونهالانمان را بی حمایت و دفاع در مقابل طوفان تهاجم دین ستیزان رها نموده ایم؟!

چرا مدام فریاد ناامیدی سرداده و قصه ی غصه ی دل پردرد خویش را نقل مجالس دیگران ساخته ایم؟!

چرا شکوه ی ناملایماتمان را به آستان غیر او می بریم؟!

بی او بودن و جدا از او زیستن دیگر بس نیست؟!

ندیدنش را، نبودنش انگاشتن بس نیست؟!

آیا وقت آن نرسیده او را از اوج اسطوره ها به متن زندگی آورده و همچون امامان بزرگوار پیشین از محضرش بهره برگیریم؟!

آیا وقت آن نرسیده «دادخواست تظلم» به درگاه او برده، سامان این جهان نابسامان را از او بخواهیم؟!

بی شک غدیر فرصتی برای تجدید پیمان ها و تازه کردن میثاق ها و از سرگرفتن فریادها و استغاثه هاست.

غدیر تنها یک روز نیست، یک جریان است، جاری در مسیر زندگی، همچون خون پاک در رگ حیات.

پس بیایید ای همرهان، همانا غدیر را آغازی قرار دهیم برای شروعی با شکوه و ارزشمند، برای خیزشی پرثمر، برای یک خروش سراسری و ادامه دار، از غدیر تا عاشورا.

بیایید هم دل و هم صدا شویم! یاد او را در دل ها زنده و بر زبان ها جاری سازیم، به جبران قصورها و تقصیر ها به سویش بشتابیم.

بیایید ایمان بیاوریم که او یگانه فریادرس است، خواه در غیبت خواه در ظهور.

بنگرید که غدیر فرا رسیده، هنگام بر ترازو نهادن وعده ها، به حساب کشیدن بیعت ها، هنگام محکم کردن پیوندها، تجدید نمودن پیمان ها و از نو آغاز کردن میثاق ها.

از یاد نمی بریم وصیت پیامبر گرامی خداوند صلی الله علیه وآله را در منشور جاودانه اش خطابه ی غدیر، آنجا که می فرمود:

«آخرین امامان، مهدی قائم (عج) از ماست ... او وارث تمام علوم است و به همه ی دانش ها احاطه دارد...او ولی خدا در زمین و حاکم وی در میان مردم و امین خدا بر نهان و آشکار است...اوست که به عنوان حجت باقی می ماند و بعد از او حجتی نیست، هیچ حقی نیست مگر همراه او و هیچ نوری نیست مگر نزد او...» (خطابه ی غدیر)

بیایید در میعادگاه غدیر گرد هم آییم و سال غدیری دیگری را در کنار هم از سر گیریم، قدمی نو برداریم،با توانی مضاعف و همتی متعالی، حرکتی پرشور و توفنده را آغاز کنیم؛

این بار جوامع بشری را به فراخوانی عظیم دعوت نماییم و آنان را به امواج بیداری بسپاریم؛

به گام های سرگردان راه را نشان دهیم؛

اندیشه های به بیراهه رفته را هدایت کنیم؛

مسیر پرشتاب انسان ها را جهت دهیم؛

فریاد برآوریم:

ای خسته دلان! ای سوختگان در شعله ی قهر و کین خصم! ای پیکر های درهم تکیده از ظلم! ای ذهن های به پوچی رسیده! ای ستم دیدگان عراق! ای درماندگان افغان! ای مظلومان غره! و ای...

به فریادهایتان طنین «یا مهدی» دهید؛

ای جهان خسته! ای هستی بی تاب گشته! ای روشن فکران! ای صاحبان بینش و خرد! ای دوست داران فضیلت و پاکی! ای جویندگان ایده های ناب و شیوه های سالم زندگی! ای پویندگان مسیر انبیاء الهی!

ما سخنی با شما داریم که همانا پیام غدیر است، سفارش رسول خدا صلی الله علیه وآله نسبت به دو یادگار گرانسنگ او قرآن کریم و عترت طاهرینش و اینک نماینده آنان مهدی موعود عجل الله تعالی فرجه الشریف، آخرین حجت و خلیفه ی خداوند بر زمین، همو که به هنگامه ی ظهور، عدل گستر است و در غیبت، فریادرس و رهگشا؛

بیایید این بار دست به دامان او بیاویزیم، از او بپرسیم، از او بخواهیم، به او تمسک جوییم و این گونه چگونه زیستن را از او بیاموزیم؛

بیایید چون قطره های روشن باران، به هم پیوسته و چون اقیانوس پرتلاطم به سویش موج برداریم؛

برخروشیم:

ای مهدی! مصلح حقیقی و وارث غدیر تنها تویی و بس؛

مظلومین جهان، دادخواست هر آن چه بر ایشان رفته، به سوی تو می آورند و سعادت خود را از تو می طلبند.

بیایید با غدیر آغاز کنیم؛

بی وقفه و پرتوان، نام او را در جهان بر پراکنیم.

آیا کلام آخرین پیام آور پروردگار را در «خطابه ی غدیر»، از یاد برده ایم؟!

آیا از این «پیام جاوید» چنین بر نمی آید که جانشینان او همواره و در هر شرایطی امام و هدایتگر و تکیه گاه مردمان می باشند؟

پس چه گونه تنها چشم به آفاق ظهور دوخته و حضورش را نادیده انگاشته ایم؟!

تو گویی او جسم بی روحی است که تنها هنگام ظهور جان گرفته و به حرکت در می آید و تا رسیدن آن زمان نه امامتی هست، نه فرمانی و نه لزومی به اطاعت و فرمانبرداری؛ تنها می توان او را دوست داشت و مقدس شمرد و برای ظهورش دعا نمود؟!!!

آیا آن بزرگوار خود نفرموده که مردم در زمان غیبت از من بهره مند می شوند، همچون بهره گرفتن از خورشید پشت ابر.

و این سخن بدان معناست که آن بزرگوار گرچه پنهان و نادیدنی است، لیک همچون پدران گرانقدر خویش در میان مردم زندگی کرده و در همان مقامی است که آنان بوده و دارای همان نقشی که ایشان داشته اند؛ شنوای سخنان و بینای اعمال و کردار ماست و برای پیوند با او نیازی به طی مسافت و کوبیدن دری نیست.

پس آیا زمان آن نریسده که گرمای وجود این خورشید پنهان را احساس کرده و بودنش را باور کنیم؛ گوش به فرمانش سپرده و چرخ زندگی را بر مدار او به گردش درآوریم؛ چاره ی حاجات و پاسخ نیازهایمان را با توسل به او پی گیریم؟

در این برهه از زمان که فشار چکمه ی ستم ظالمان بیدادگر صهیونیست و غیر صهیونیست پشت ملت های مسلمان را خم کرده و فریاد مظلومیت در غزه و لبنان و عراق و افغانستان و... به اوج رسیده، آیا نمی بایست دادخواست تظلم به محضر مصلح حقیقی برده و با توسل و استغاثه، نسخه ی خلاصی و چاره ی کار را از او بخواهیم؟!

ای منتظران! که قلب هایتان در اشتیاق شنیدن بانگ آسمانی لحظه ی ظهور درتپش است،

ای که چشم هایتان از به تاخیر افتادن دولت کریمه اش نمناک می باشد،

ای مردمی که زبان هایتان از دعا برای آمدنش دمی باز نمی ایستد،

اگرچه ظهور بزرگ ترین آرزو و دعا برای تحقق آن برترین تکلیف ماست، لیک به بهانه ی ظهور از حضور نباید غافل ماند.

بدانید که غدیر رفت و پیام آن حقیقتی جاری است:

میراث دار غدیر امروز، امام زنده و حاضری است که تمسک به او تنها شرط نجات بوده و اوست آن که:

در ظهور عدل گستر است و در غیبت فریادرس.

به یاد آورید که در زمان جنگ اول جهانی، میرزای نائینی آن عالم متقی امام شناس، مضطرب و دل نگران از اوضاع متشنج اجتماع آن روز، به محضر امام زمان علیه السلام توسل جست، پس در مکاشفه ای مولایش را در کنار دیوار کجی که در حال ریزش بود مشاهده نمود. امام همانطور که به دیوار اشاره می کردند فرمودند:

«این دیوار، ایران است؛ کج می شود اما ما با انگشتمان نگاهش می داریم، نمی گذاریم خراب شود؛ این جا شیعه خانه ی ماست، کج می شود اما نمی گذاریم خراب شود.»

در آن هنگام که امام به سرانگشت ولایت، دیوار ایران را برجای استوار می فرمود، جمله ای بر زبان جاری ساخت که تا ابد، نور شرف و عزت آن بر پیشانی ایرانیان خواهد درخشید.

بی تردید مقصود امام از شیعه خانه، در و دیوار و کوه و دشت و دریای ایران نبود، بلکه مردم غیور و با ایمان این خطه مورد نظر بوده که همواره یاوران و پشتیبانان اهل بیت عصمت و طهارت می باشند و قدم در جای پای آن بزرگواران می نهند.

آری آن روز امام در مقابل دیدگان میرزای نائینی ظاهر گشت و با بیان این جملات به وی یادآور گردید که جهان خلیفه و قیومی زنده و حاضر و روحی مدبر دارد که دست اندرکار وظایف امامت خویش می باشد.

او نیز چون نیای گران قدرش امیرالمؤمنین علی علیه السلام به بازارها سرکشی کرده

و نیز چون ائمه ی پیشین در مجالس و محافل ما پای نهاده و بی آنکه شناخته شود در غم ها و شادی های ما شرکت می جوید.

و همان گونه که خود وعده فرموده اند:

«همانا ما هرگز در مراعات و رعیت پروری نسبت به شما کوتاهی نکرده و یادتان را فراموش ننموده ایم که اگر چنین می بود بلاها بر شما نازل گشته و دشمنان شما را در هم می کوبیدند.» (کلمه الامام المهدی) در مشکلات از شیعیان خود دستگیری می نمایند.

هان ای ساکنان شیعه خانه! امام زمانتان در کنار شماست و با شما زندگی می کند، پس آیا چرا او را به بهانه ی ناشناس بودن، از صحنه ی زندگی کنار نهاده و به دعا کردن برای ظهورش اکتفا می کنیم و حضورش را نادیده می انگاریم و در امور جاری خود به او رجوع نمی نماییم.

آری ظهور می تواند نزدیک باشد اگر که خداوند اراده نموده و اذن فرج را امضاء و اسب قائمیت را برای خلیفه ی خویش زین نماید؛ لیک اگر اراده ی الهی بر چنین امر عظیمی تعلق نگرفت و ظهور رخ نداد، باز مولایمان هم چنان در میان ما بوده و سفینه ی نجات امامت پیوسته جاری و آیین تمسک و توسل به وی پابرجاست.

پس آیا زمان آن نرسیده تنها به دعا کردن برای ظهور بسنده نکرده و با رجوع به فرهنگ اهل بیت، معنای تمسک را از زبان آموزگاران دین آموخته و به آن عمل نماییم؟!

هان ای بیدار مردان!

آیا به زمین نمی نگرید که:

بخشی از آن در فساد و بی عفتی و هرزگی غوطه ور است و بخشی دست به گریبان ایدئولوژی ها و مکاتب باطل و بخش دیگری در میان شعله های ظلم خصم کافر می سوزد؟!

آیا جز این است که این همه رنج و شکنج و نکبت و بدبختی از امام نشناسی دامنگیر جهان گشته؟!

آیا از کنار نهادن امام و خلیفه ی منصوب خداوند نیست که چنین بیداد می کشیم؟!

آیا از اهل شیعه خانه ی امام زمان علیه السلام توقع نمی رود که در چنین گیر و دار و بحبوحه ای بیدار گشته و جهانیان را بیدار نماید تا دادخواست این همه ظلم را به درگاه مصلح حقیقی برده، راه نجات خود را از فریادرسی طلب نمایند که خداوند خود، او را به این مقام گمارده است؟!

ای یاوران اهل بیت! گوش جان بسپارید. آیا نمی شنوید صدای ندبه و زاری مولایتان را که این روزها جامه ی سیاه ماتم به تن نموده و در صف عزاداران جدش اباعبدالله الحسین علیه السلام به نوحه و سوگواری مشغول است؟!

پس بیاییم در این ایام غدیر سرخ حسینی، عهد و پیمان خویش را با مولایمان تجدید نموده و با او میثاق بندیم که از تمسک و توسل به او دست برنداشته و تا آخرین انسان روی زمین را با نام و یاد و ولایتش آشنا نسازیم از پای ننشینیم.

یاد او که:

در ظهور، عدل گستر است و در غیبت فریاد رس!

مردم مظلوم و رنج کشیده ی پاراچنار! همکیشان دین باور و غیور! شیعیان امام زمان! ندای یاری طلبی شما را شنیدیم، شما که سال هاست تازیانه ی ستم ناصبیان و دشمنان دین را تحمل کرده اید و ماه هاست در محاصره ی بیداد گران به سر می برید.

کودکانتان تشنه و گرسنه و زخمیانتان محروم از هرگونه دارو و درمان مانده اند. پایمردی و ایستادگی و نبرد دلاورانه ی شما در مقابله با دشمن قابل تقدیر است، صبور و شکیبا باشید که حوادث و مصائب عصر غیبت بسیارند و مردم همچنان در غربال رخدادهای آن از یکدیگر جدا می شوند و جز تمسک جویان به ریسمان محکم ولایت کسی از آن جان سالم به در نمی برد.

ناله های دردمندانه ی شما اگرچه دیر، لیک به گوش ما رسید و ما هر آن چه در توان داریم برای حمایت و کمک رساندن به شما محیا می کنیم.

اما بدانید که این برترین یاری ما برای شما نیست. برترین یاری ما به شما یادآوری این نکته است که عالم بزرگوار صاحب کتاب شریف «مکیال المکارم فی فوائد الدعا للقائم» در کتاب خود آورده:

«... در یکی از سال های گذشته امر مهمی برایم پیش آمد که دلم را مشغول و فکر و حواسم را به خود جلب کرده بود، پس در یکی از شب ها جدّ مادریم(رض) که از سادات نیکوکار بود را در خواب دیدم، او را در یکی از بهترین باغ ها که در زمان حیاتش آرزومند آن بود مشاهده نمودم، در بهترین حال و زیباترین وضعیت، پس بر او سلام کردم و او جوابم را داد، سخنانی بین ما انجام شد از جمله این که من به او گفتم: از خدای عز و جل بخواه که فلان امر مهم را کفایت کند و همّ و ناراحتی آن را از من دور سازد. او به فارسی جواب داد که دعای ما بالاتر از دعای امام زمان علیه السلام نیست، پس هرگاه پیش آمدی کند آن را بر حضرتش عرضه می کنیم، اگر اجازه فرماید و امضاء نماید برای اصلاح آن دعا میکنیم وگرنه خیر...

بنابراین معلوم شد که آن حضرت در تمام امور پناهگاه و مرجع است، پس وظیفه ی تو آن است که به او رجوع کنی و به درگاهش دادرسی و شفاعت خواهی بری، او را نزد خدای عز و جل شفیع ببر تا برایت دعا کند و تو را در نظر داشته باش، زیرا از وظایف و مراحم امام علیه السلام به مقتضای اخباری که وارد شده دعا کردن برای مومنین می باشد... . »

(مکیال المکارم/ج2/ص444)

لذا به عنوان برادران هم کیش و غمخواران همیشگی شما، همین توصیه صاحب مکیال را برایتان تکرار می کنیم.

آری! به سوی امامتان بشتابید که او یگانه فریادرس و نجاتگر حقیقی شماست، به او تمسک جویید و توسل جویید که ما نیز در کنارتان برای نجات شما و همه ی امت پیامبر صلی الله علیه و آله در سراسر جهان به درگاه آن بزرگوار استغاثه کرده و یاری می جوییم.

مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف در غیبت، فریادرس؛ در ظهور، عدل گستر!

بار دیگر از دوردست ها ندایی به گوش می رسد، فریاد یاری طلبی مظلومانی که تازیانه ستم، طاقتشان را طاق و امانشان را بریده، پس ناله هایشان به آسمان رفته و فریادرس می طلبند.

این بار ندا از سمت پاکستان است، از دیار پاراچنار، از حنجره ی شیعیان ستم کشیده ای که در چنگال ناصبیان کافر اسیر گشته اند و تنها و غریبانه با دستانی تهی، از خود دفاع می نمایند.

این استغاثه ها به گوش جهانیان رسیده است و خیرخواهان و ظلم ستیزان، به یاری گری فرا خوانده شده اند تا ضمن محکوم نمودن همه جانبه ی این رفتار های ددمنشانه ی دشمنان شیعه، نسبت به رفع نیازمندی های متعدد این مردم رنج دیده نیز اقداماتی انجام پذیرد

از همه مهم تر این که خانواده های دلسوخته ی شیعه در میان خود به اطلاع رسانی سراسری پرداخته و برای نجات و بهبود وضعیت هم کیشان خویش به دعا و توسل بپردازند